Een van de hoogtepunten van de heropening van het vliegveld op in 1947 was het parachutespringen van madame Bellu. Alle ogen volgden gespannen het kleine figuurtje, dat daar rustig naar beneden zweefde en de moedige Française die op haar 15de jaar al parachutiste wilde worden, had dan ook een ovationeel applaus in ontvangst te nemen. Bij haar tweede sprong op zaterdag kwam ze in een sloot terecht, die ze voor een weg aanzag, maar gelukkig was een natte overall hiervan slechts het gevolg.
Toen Michelle Bellu een klein meisJe was, verbaasde zij haar vriendinnen door, bij wijze van grapje, van haar schommel te springen, wanneer die op het hoogste punt was. Ze zweefde telkens keurig loodrecht omlaag, maar wanneer de vriendinnen het waagden, sprongen die iets te vroeg of net te laat, met het gevolg, dat die domme vriendinnen gillend hevige buitelingen maakten. Toen er één doodsbleek met een lichte hersenschudding naar huis werd gebracht, ging de schommel een maand op non-actief in de schuur.
Het juiste moment. “Een van de belangrijkste dingen bij het parachute-springen is de keuze van het juiste moment.” Met die woorden begint Michelle Bellu haar onuitgegeven boek, dat de eigenaardige titel van “Mon Ange” (Mijn engel) draagt.Michelle Bellu beschouwt haar parachute-springen als een sport. Ze vergelijkt zich met een kunstrijdster, die in de pauze van een ijshockeywedstrijd haar demonstratie geeft.
Angst heeft ze niet; wel voelt ze vóór elke sprong de spanning, die iedere sportbeoefenaar heeft, voordat hij of zij een belangrijke wedstrijd gaat spelen. Haar hunkering om parachute te springen dateert van haar 15de jaar. Toen zag zij een valscherm-demonstratie en van dat moment af stond het bij haar vast: ik word parachutiste. Maar in Frankrijk moet men meerderjarig zijn om deze sport te mogen doen, dus Michelle wachtte geduldig.
In de oorlog prepareerde hij de parachutes van de verzetslieden, die met belangrijke opdrachten achter de vijandelijke linies moesten landen. Ze heeft ongeveer honderd sprongen gedaan, zowel normale als vertraagde .
(Tekst Bert Prinsen Geerligs)